Historia Żywego Różańca

Zdrowaś Maryjo, najważniejsza modlitwa w różańcu, wyrosła z Ewangelii. Złożyły sie na nią słowa anioła Gabriela: "Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą" (Łk 1,28) i słowa Św. Elżbiety: "Błogosławione jesteś między niewiastami i błogosławiony owoc Twojego łona" (Łk 1,42).

We wczesnym chrześcijaństwie często ją powtarzano. W XIII w. dodano imię Jezus, z którym Maryja związana była ściśle jako Matka. Na przełomie XV/XVI w. dołączono prośbę: "Święta Maryjo, Matko Boża...” Do wielokrotnego powtarzania Ojcze nasz i Zdrowaś, w ciągu średniowiecza dołączano rozważanie tajemnic z życia Jezusa i Maryi.

W XIV w. synody dodały Wierzę w Boga. Te trzy modlitwy traktowano jako formułę wiary, podstawowy katechizm. Długi i złożony proces kształtowania się modlitwy różańcowej, otrzymał swój dzisiejszy kształt na początku XV w. w klasztorze kartuzów w Trewirze. Tam w każdym Zdrowaś po Jezus dołączano zdanie zawierające tajemnicę z życia Jezusa i Maryi. Podzielono też różaniec na dziesiątki, złożone z Ojcze nasz i 10 Zdrowaś z tajemnicami. Liczba tajemnic, opartych na Piśmie św. doszła do 150.

Pod koniec XIV w. dominikanie zredukowali ilość rozważanych tajemnic do 15, dzieląc je na 3 części: radosną, bolesną i chwalebną. W XVI w. różaniec poprzedzono wyznaniem wiary i po każdej dziesiątce dodano Chwała Ojcu. Po wyznaniu wiary dodano Ojcze nasz oraz 3 Zdrowaś na uproszenie cnót Boskich: wiary, nadziei i miłości. W tej formie różaniec zatwierdził pap. św. Pius V. W 2002 roku, ROKU RÓŻANCA, Jan Paweł II dodał do rozważań różańcowych tajemnice światła.

Stowarzyszenie Żywego Różańca założyła Paulina M. Jaricot w 1826 r. w Lyonie. Składa się ono z 15-osobowych (obecnie 20-osobowych) grup, zwanych różami. Na czele stoi zelator. Każdy członek Róży odmawia codziennie jedną dziesiątkę różańca, co łącznie daje cały różaniec.

Żywy Różaniec zatwierdził Grzegorz XVI w 1832 r. Opiekę nad nim Pius IX w 1877 r. powierzył przełożonemu generalnemu dominikanów. Celem Żywego Różańca jest propagowanie kultu Jezusa i Maryi, umacnianie wiary, leczenie nędzy moralnej, walka z szatanem, szerzenie pokoju, nabywanie cnót chrześcijańskich.

Do Polski Żywy Różaniec dotarł jeszcze w XIX w. Obecnie istnieje niemal w każdej parafii. W 1977 r. Prymas Stefan Wyszyński zatwierdził Ceremoniał Żywego Różańca, opracowany przez o. Szymona Niezgodę OP w 100. rocznicę objawień fatimskich.

W Polsce ruch ten jest bardzo rozpowszechniony, przyjmuje też formy Podwórkowych Kółek Różańcowych Dzieci, Nieustającego Różańca Papieskiego czy Różańca Rodzinnego.